Het rauwe verhaal van de worsteling als individu, moeder en therapeut met een missie. Als “wounded healer” weet ik hoe het is de eigen pijn te transformeren naar kracht en van hieruit te helpen de pijn te helen.
-----------------------------
De Tafel Voor Vier
Vier borden. Alsof hij er nog is. Alsof het nog klopt. Maar dat vierde bord staat daar al zes jaar niet meer. Hij stapte uit het leven. En ik – ik ben sindsdien aan het oversteken. Niet in rechte lijn, niet met een plan, maar voet voor voet over een brug die ik zelf steeds opnieuw moet bouwen.
Woensdag was zo’n dag waarin alles overliep. Alles.
’s Middags zat ik bij de psycholoog met mijn dochter van 16. Lief en dapper, maar ook zoveel toegedekt verdriet en de onbewuste vraag; “Was ik het niet waard om voor te blijven leven”? De pijn van haar proces is een spiegel die me niet spaart. Alles wat gebeurd is, lag daar op tafel. Rauw, zichtbaar. En ik zat erbij, en voelde mezelf langzaam uit elkaar vallen.
En toen ging ik tennissen – juist omdat ik even lucht nodig had. Even lijf voelen in plaats van hoofd. Net een paar potjes zonder pijn aan mijn schouder. Even een overwinning. Tot de zweepslag. paf. Letterlijk teruggefloten. De pijn was fysiek, maar ook symbolisch. Alsof mijn lijf zei: nu even niet meer doorzetten, nu luisteren.
Thuis ontplofte de smoothie in de koelkast. Letterlijk. Alles zat onder. Alsof het universum me zei dat zelfs de spullen in huis hun grens hadden bereikt.
En toen dekte ik de tafel. Voor vier.
En dat was het breekpunt.
Niet dramatisch. Niet in paniek. Maar wel helemaal op. Mijn systeem wist het gewoon even niet meer. Dus ik lag daar. Met een kussen op mijn hoofd. Stil. Stil van binnen. Niet zwaar. Niet lijden. Meer... opgeven. Overgave misschien. Al die jaren dragen. Al dat doorvechten, functioneren, fixen, troosten.
Ik dacht nog aan drank. Heel even. Maar ik deed het niet. Ik wilde geen verdoving. Geen ontsnapping. Alleen stilte.
En toch... in dat dieptepunt was ook iets anders. Wat er precies is gebeurd woensdag – ik weet het nog niet. Maar iets is verschoven. Alsof ik een drempel over ben gegaan in mijn transitieproces. Alsof iets in mij zei: nu is het genoeg. Niet vanuit wanhoop, maar helderheid.
Er is iets oud dat aan het verdwijnen is. Iets wat fluisterde: laat het allemaal maar, het leven is zinloos. Maar die stem klinkt nu... passé. Alsof hij ergens achter me is blijven hangen.
Ik weet nog niet wat ervoor in de plaats komt. Maar er is ruimte. En stilte. Ik voel een andere energie. Niet de zwaarte van moeten, maar een zachtheid van mogen. Een begin van mildheid. Voor mezelf. Voor alles wat ik al die jaren heb gedaan om overeind te blijven. En ik hoop – misschien wel voor het eerst in lange tijd – dat ik een tafel voor drie kan gaan dekken. En dat dat goed is.
Misschien is dat.....vrijheid.
Denk je aan zelfdoding? Neem dan 24/7 gratis en anoniem contact op met 0800-0113 of chat op 113.nl
-----------------------------
Een eigen verhaal, om een groter verhaal te vertellen
Voor mensen in levensveranderende omstandigheden die troost vinden in de ervaringen van zij die weten hoe het is. Maar ook over hoop en hoe je van overleven naar een bevrijdend zinvol leven kan bewegen.
De tafel voor vier